Vasile. Uit Roemenië. Waar anders. Een mensenleven uitmondend op de oude brug in Maastricht. Met een fluit in je hand. Bijna elke dag. In weer en wind. Altijd lachend. Altijd hoopvol. Levend van de restjes van de consumptiemaatschappij.
Altijd lachend. Altijd hoopvol. Spelen op je fluit, dat kan je niet. Ook na al die jaren oefenen. Je zult het ook nooit meer leren. Maar dat ene deuntje van je….dat ik altijd hoor als ik over de brug loop met mijn kinderen…zegt zoveel…wij fluiten dat deuntje inmiddels moeiteloos mee. En dat maakt ons altijd blij. En ik weet dat mijn kinderen als ze later ouder zijn en met hun kinderen over de oude brug lopen, aan jou zullen denken en hoe ze met hun vader over de brug liepen toen ze klein waren. Die gekke meneer met zijn fluit is een van hun eerste jeugdherinneringen, waarvan ik nu al en zij later zullen genieten. Vasile, jij hoort voor altijd bij Maastricht.
Door de weinige woorden die ik met je kan wisselen – je spreekt drie woorden Italiaans, twee woorden Frans en één woord Engels, en die komen allemaal op hetzelfde neer: hallo, hoe gaat het. Goed. – weet ik dat je een soort kamerhok in een aftands pand in Verviers bewoont en met de trein naar Maastricht reist (al weet ik dat weer niet zeker). Als ik met woord en vooral gebaar duidelijk maak dat het koud is, regent en waait, lach je je enige twee tanden bloot. Misschien ben je wel gelukkig, maar de kans dat je een kutleven hebt is vele malen groter. Toch speel je dapper door op je fluit. Op de oude brug. Waar zoveel Maastrichtenaren dagelijks overheen lopen. Zien ze jou? Horen ze jou?
Altijd lachend. Altijd hoopvol. Maar waar in godshemelsnaam hoop je dan nog op Vasile? Heb je familie in Roemenië? Kinderen? Kleinkinderen? Ik weet, je probeert je door het leven heen te slaan en dat was jou niet bepaald gunstig gezind. En nou sta je daar, met een fluit in de hand en een kartonnen doosje met muntgeld voor je voeten. Op de oude brug. Vasile, waar je ook vandaan komt, voor mij hoor je voor altijd bij Maastricht.
Peter Kroon