Een serie verhalen over Maastrichtenaren die op huisnummer 17 wonen. Deze aflevering: de Tulpenstraat op Mariaberg.
Vanaf de Ruttensingel tweede straat rechts, als je uit de richting van het gerechtsgebouw komt. Daar is de Tulpenstraat. Een gewone, ietwat saaie straat met sociale woningbouw. Huisjes van rode baksteen en allemaal met een tuintje. Veel parkeerruimte voor de deuren. Typisch Mariaberg. Overzichtelijk gebouwd rondom de vroegere buurtschool en eveneens vroegere buurtkerk. Een van de eerste buitenwijken in Maastricht waar families uit de lagere klassen in de overbevolkte binnenstad een huis voor zichzelf kregen. Nog steeds bestaat de wijk voornamelijk uit sociale woningbouw.
Hier op nr.17 woont Esther Jansen (49) met haar dochter Elena (9). Alweer vijfenéénhalfjaar. Elena is een beroemdheid. Althans dat gaat ze worden. Bij deze zelfbewuste jongedame zit dansen namelijk in het bloed. En op een tafeltje in de huiskamer staan de prijzen die ze op haar piepjonge leeftijd al heeft gewonnen. Bij Holland’s Got Talent 2013 behaalde ze met haar groep van dansschool Reality de tweede plaats en bij de wereldkampioenschappen Streetdance in het Schotse Glasgow in augustus zowaar de 5de plaats. Ook was Elena al te zien bij een show op de Duitse televisie. ,,Ik wil later dansjuffrouw worden. Net als mijn vader, die is salsaleraar. En mama danst ook salsa, vroeger samen met papa”, vertelt Elena, wier zwarte lange krullen verraden dat ze van half Curaçaose afkomst is. ,,Maar nu kan ik niet dansen. Ik heb twee krukken omdat ik een – mama, hoe zeg je dat? – oh ja, een peesontsteking aan mijn voet heb.”
Normaal gesproken gaat Elena elke dag trainen bij haar dansschool in Heer. Vanaf haar vierde al. Nu, met krukken en al, gaat ze heel vaak kijken naar de trainingen van haar vriendinnen op de dansschool. Want dansen is haar lust en haar leven.
En mama Esther gaat natuurlijk elke keer mee. ,,Neen, dat is geen opgave. Het is je eigen kind, daar doe je het graag voor.”
Tuintje
Esther Jansen kwam in de jaren tachtig uit Landgraaf naar Maastricht om modevormgeving aan de kunstacademie te studeren en is sindsdien blijven hangen in de Limburgse hoofdstad. En weg gaat ze waarschijnlijk ook niet meer: ,,Ik heb altijd op flatjes gewoond in Maastricht. Dus toen ik dit huisje van de bouwvereniging kreeg aangeboden vond ik het meteen fantastisch. Nog steeds. Een huisje met twee verdiepingen en een tuintje voor mij en mijn dochter. Heerlijk toch. Ik woon hier heel graag. We hebben fijne buren. Dat is belangrijk.”
Na haar studie verbleef Esther veel in Indonesië en India. ,,Een geweldige tijd”, noemt ze het. Daar werkte ze ook freelance als kledingontwerper voor het Indiaas bedrijf Goyal Fashion en runde een eigen zaak met de import van cadeauartikelen en woonaccesoires. ,,Tien jaar lang had ik een groothandel in interieurspullen. Maar daar ben ik 9 jaar geleden mee gestopt. Zelfstandig zijn betekent werken, werken, werken. Net als mijn ouders, dat waren ook kleine zelfstandigen.”
Negen jaar geleden. Precies de leeftijd van Elena. ,,Inderdaad. Een baby, geen man en dan ook nog heel weinig tijd. Dat gaat niet. Ik heb voor Elena gekozen. Dat vind ik normaal. Voor je kinderen heb je alles over. Maar ja, er moet toch brood op de plank komen. Ik ben gaan werken voor Chocolate Company op het Onze Lieve Vrouwenplein. Leuke baan, leuke mensen en tijd over om mijn dochter op te voeden. Helaas ben ik onlangs van 28 uur per week werken naar 16 uur moeten gaan wegens bezuinigingen. Zo gaat dat. We kunnen wel goed rondkomen hoor. Tot volgend jaar heb ik een aanvullende uitkering en ik ben al druk aan het zoeken naar ander werk. Dat moet toch wel lukken, niet.”
Montessori
Elena zegt dat Snoepie aan de voordeur staat. Snoepie? ,,Ja, dat is onze poes. Hij is zo lief.” Vriendinnetjes heeft Elena niet zoveel in de buurt. ,,Sommige kinderen vind ik te brutaal. Dat is niet zo leuk. Maar ik zit ook niet op school hier. Ik zit op de Montessori in de binnenstad. Dat is wel een hele leuke school. Daar zitten we ook met oudere kinderen in de klas en daar leer ik heel veel van. Daar gaan ook mijn beste vriendinnen naar school.”
,,Ik heb bewust voor het Montessori-onderwijs gekozen. Dat spreekt mij enorm aan. De zelfstandigheid die kinderen meekrijgen is volgens mij een goede basis voor de rest van hun leven”, zegt Esther.
Dat Elena niet naar de buurtschool gaat heeft dus niks met de buurt te maken. ,,Neen, dat staat er los van. Waarom ook. Ik vind het een prettige buurt hier. We wonen hier nog steeds graag.” Met de directe buren hebben Esther en Elena een goed contact. ,,Ja daar hebben we het mee getroffen. Naast ons woont een ouder echtpaar. Ze doen beiden veel vrijwilligerswerk. Als we iets nodig hebben staan ze voor ons klaar.”
Hazes
Esther denkt even na en zegt dan dat ze eigenlijk nooit zo bezig is geweest met de buurt: ,,Je leeft toch voornamelijk je eigen leventje.” Tot deze zomer: ,,Omdat ik wat meer tijd kreeg, werd mij gevraagd te collecteren voor het KWF. Ik ben langs de deuren hier gegaan en ik stond versteld van de variëteit. Bij het ene huis stond de voordeur open en klonk Andre Hazes lekker hard uit de luidsprekers. En aan de overkant woonde een gezin van vluchtelingen. Ook hele leuke mensen. Toen zag ik pas echt dat hier van alles woont. Natuurlijk zijn er weleens spanningen en moet de politie komen. Maar over het algemeen gaan de mensen best gezellig met elkaar om. Ik denk dat we hier nog lang zullen blijven wonen. Zeker ook omdat het betaalbaar is. Zo’n lekker huisje met een tuintje. Prima.”