Nooit eerder was er zo veel werk van hem te zien in één tentoonstelling in Europa. Centre Céramique presenteert dan ook met gepaste trots het werk van de Franse fotograaf en beeldhouwer Alain Laboile. En dat helemaal gratis te bezichtigen tot maart 2016. Om zomaar de zwart-wit foto’s te gaan bekijken in een verloren uurtje heeft geen zin. Trek er rustig een halve of een hele middag voor uit: het werk van Laboile betovert. Beklijft. Het is tijdloos, universeel en zeer herkenbaar.
Zonder uitzondering zijn de foto’s stuk voor stuk van zijn familie, zijn zes opgroeiende kinderen, en ze roepen weemoed, verlangen en herinneringen uit je eigen kindertijd op. Naar zomers vol zon, warmte en een welhaast idyllisch buitenleven. Een bijna verloren tijd vol met spelende kinderen in een beek achter het familiehuis op het platteland bij Bordeaux in zuidwest Frankrijk, kinderen in een zelf aangelegd bamboebos, met oude autobanden, kikkers, veel katten en ook een jong hertje. De kinderen klimmen op vaders beeldhouwwerken, stoken vuurtjes en zwemmen in het zelf gegraven zwembad.
Natuur
De in 1968 geboren Alain Laboile is beeldhouwer van origine en sinds 2004 fotograaf. Dat fotograferen leerde hij zichzelf. Hij had foto’s nodig voor een portfolio van zijn beeldhouwwerken. Ook maakte hij macrofotografische afbeeldingen van vooral insecten omdat deze hem fascineerden, maar al snel richtte hij zijn lens op zijn groeiende gezin. Dat was voor hem onontkoombaar en wordt vanaf dat moment zijn veruit belangrijkste onderwerp. Inmiddels hebben Laboile en zijn vrouw zes kinderen en wonen ze in de vrije natuur, op veertig kilometer van Bordeaux. Aan de rand van de wereld, zoals Laboile zelf zegt.
Afgelopen jaren had de fotograaf kleinere exposities in Tokyo, Mexico en Californië. Op internet is hij met duizenden volgers een sensatie. Het zeer prestigieuze Musée Français de la Photographie kocht onlangs een flink aantal foto’s van hem aan.
Liefde
Elke foto van Laboile kent een zorgvuldig gekozen compositie waarin hij de vrijheid van de jeugd vangt. Zijn beeldhouwkundige achtergrond is duidelijk merkbaar. Haast voelbaar. De constante aanwezigheid van een camera deert de kinderen absoluut niet; ze gaan gewoon door met waar ze mee bezig zijn. De fotograaf annex vader is welhaast onzichtbaar voor hen. Zodoende kan Laboile met zijn werk uitdrukken waar hij naar op zoek is: puur gevoel. Het werk van de Fransman doet sterk denken aan straatfotografie. Zeker omdat alle foto’s zwart-wit zijn.
Laboile begon een aantal jaren geleden met het delen van zijn foto’s op Flickr onder de naam ‘lab oil’ om naar eigen zeggen met het commentaar en kritiek van andere fotografen zijn werk te kunnen verbeteren. Inmiddels volgen duizenden mensen de foto’s van eenvoudige en ontroerende momenten uit het leven van zijn kinderen, die inmiddels op twee na in hun tienertijd zijn. Laboile heeft nooit aan ze gevraagd om te poseren, maar laat wel weten dat hij nooit een foto van een van zijn kinderen zal publiceren mocht deze daar een probleem mee hebben. Maar door de schijnbare eenvoud, de liefde en eerlijkheid van elke foto zal dat niet vaak voorgekomen zijn.