Velen kennen de naam. Nog meer hun reputatie als lastige jongens. Slechts weinigen kennen echt hun muziek. En hoe onterecht dat is, bleek in de Muziekgieterij. Het optreden van Echo & the Bunnymen – op een winderige en regenachtige zondagavond – was ‘fuckin’ great’, zoals een vriend uit Manchester het verwoordde. Hij was speciaal voor Echo & the Bunnymen komen overvliegen ( ,,only 47 euro’s for a plane ticket”) en vertelde dat zanger Ian McCulloch, een van de voortrekkers van de indiemuziek in de jaren tachtig, er zin in had. ,,He was in a very good mood. Maastricht was lucky.”
En zo was het. De ruim 600 mensen die naar de Muziekgieterij waren gekomen werden getrakteerd op een heerlijke avond post-punk-psychedelische rock waar Echo & the Bunnymen al sinds de jaren tachtig het patent op hebben. Mac the Mouth, zoals de bijnaam luidt van erkend braniemaker Ian McCulloch omdat hij nogal eens te keer kon en kan gaan tegen alles wat hem niet bevalt en in het bijzonder Bono en U2 – zong letterlijk een toontje lager. Op 55-jarige leeftijd heeft Ian McCulloch een meer donkere en rijpe stem ontwikkeld, die de muziek van Echo & the Bunnymen nog beter tot zijn recht laat komen. Het is een wonderbaarlijke mix van Joy Division, U2 uit de beginjaren ( sorry, Ian) en Jim Morrison en The Doors. McCulloch en zeker ook gitarist Will Sergeant, de twee overgebleven oorspronkelijke leden, toonden zich onvermoeibaar in het maken waar ze zo goed in zijn: hun geheel eigen en onnavolgbare sound. En die doet ondanks dat hun wortels zo diep in de jaren tachtig liggen, absoluut niet gedateerd aan. De band toont een tijdloze klasse.
Jammer dat het publiek in de Muziekgieterij voornamelijk uit oudere jongeren, of jongere ouderen, bestond. Ook de huidige generatie kan heel wat opsteken van Echo & the Bunnymen. De ijzersterke ritmesectie, met vooral een energiek stuwende drummer, legde een ideale basis voor McCulloch en Sergeant om te excelleren. De zang deed af en toe zowaar denken aan Jim Morrison: bluesy en duister. Will Sergeant toverde als vanouds met melodieën en effecten. Waarom Echo & the Bunnymen het nooit tot een echte sterrenstatus geschopt hebben, blijft hangen in de mist der tijden. Ze verwoordden de tijdsgeest, hadden de ‘looks’ en de reputatie van bad boys ( wat in die tijd in je voordeel werkte). Het blijft een raadsel. Zeker als je weet dat Echo & the Bunnymen een inspiratiebron waren voor bands als Red Hot Chili Peppers en The Killers. En ook Radiohead en Coldplay zijn schatplichtig aan Ian McCulloch en zijn mannen.
Wijsheid
Maar goed. Maastricht heeft binnen een half jaar twee keer hernieuwd kunnen kennismaken met deze iconische cultband. Nadat ze tijdens Bruis met open armen waren ontvangen, lieten de leden van Echo direct weten zo snel mogelijk weer in Maastricht te willen optreden. En zoals gezegd, ze hadden er zondagavond zin in, in de intieme setting van de Muziekgieterij. Zo scherp als een scheermes klonken ze. ,,What an amazing band. So underrated”, aldus de vriend uit Manchester. Wijsheid komt met de jaren.
Peter Kroon