Tijdens het gesprek met Wim Smeets zijn enkele medewerkers druk bezig met de laatste voorbereidingen voor de start van de voorverkoop van Echo and the Bunnymen, die op 31 januari 2016 naar de Muziekgieterij komen. ,,Dat is toch fantastisch van die jongens om naar Maastricht terug te komen. Dat hadden ze beloofd na hun optreden op Bruis. We hebben ze toen lekker in de watten gelegd. Heerlijk eten en goed drinken, daar zorgen we altijd voor. Artiesten moet je verwennen. Gastvrijheid, dat kunnen die gasten wel waarderen. Echo was zo enthousiast over ons dat hij meteen beloofde terug te zullen komen voor een show in de Muziekgieterij.”
Maar gastvrijheid zal niet de enige reden zijn waarom het de Muziekgieterij in de Timmerfabriek aan de Boschstraat steeds beter lukt bands met enige internationale faam op de bühne te krijgen. Maastricht mag zich zo langzamerhand een internationaal poppodium noemen. En dat geldt niet alleen voor de artiesten, maar zeker ook voor het publiek. Directeur Wim Smeets zegt dat ze overal in Europa kaartjes weten te kopen. ,,Natuurlijk heeft dat met de ligging van Maastricht te maken. Luik, Tongeren, Hasselt, Aken, Keulen, noem maar op, liggen vlakbij. Dat is ook altijd een van onze doelstellingen geweest: uitgroeien tot een euregionaal en internationaal poppodium. Wij hebben nooit een 3FM-publiek getrokken, zoals in de rest van Nederland. Dat heeft ook geen zin hier. Als je een cirkel van pakweg 100 kilometer rond Maastricht trekt zie daarin veel meer buitenland. In Luik kennen ze geen Nederlandse bands. Wel Belgische. Dat geldt ook voor Duitsland en het noorden van Frankrijk. Wat zeg ik, tot in Marseille verkopen we kaartjes.”
Patat
Grensoverschrijdend en laagdrempelig. Op die twee peilers groeide in korte tijd, nauwelijks 10 jaar, de Muziekgieterij flink uit zijn jasje. Van het voormalige L1-gebouw aan de Bankastraat op Mariaberg, tot de Timmerfabriek, met een zaal van nu maximaal 650 mensen. En de groei zal zeker doorzetten. Overal in het gebouw wordt getimmerd, verbouwd, gezaagd en beton gestort. In 2017 moet er een zaal voor 350 man in de Timmerfabriek zelf zijn en een grote zaal voor 1100 mensen, in nieuwbouw aan de kop van de Boschstraat. Het monumentale pand krijgt een fikse face-lift. Kosten: 3,5 miljoen euro, die door de gemeente is toegezegd. ,,Kijk, hier komt een intieme zaal voor maximaal 350 mensen. In plaats van een podium te bouwen gaan we de vloer laten zakken”, legt Smeets uit. ,,Dit pand heeft zoveel mogelijkheden. Als je daar je fantasie op loslaat….man. We zijn nu eigenlijk nog aan het kamperen, maar als alles klaar is over pakweg twee jaar dan heeft Maastricht een ‘patat’ van een poppodium.”
Weeffout
En wie had dat gedacht in Maastricht. Vanaf de jaren tachtig werd er alleen maar geklaagd door muziekliefhebbers dat er nooit wat te doen was in de Limburgse hoofdstad. Dat was ook zo. Alle initiatieven strandden een vroege dood. Het lukte gewoon niet iets op poten te zetten. ,,Popcultuur en Maastricht, dat is een historische weeffout geweest”, zegt Smeets, zelf muzikant. ,,In de jaren zeventig had je hier twee podia, maar die waren aan het katholieke jongerenwerk verbonden. Popmuziek is daarna jarenlang onderdeel geweest van het maatschappelijk jeugdwerk in de stad, terwijl elders in Nederland al vroeg een op zichzelf staande popcultuur ontstond. Die schakel heeft Maastricht nooit gemaakt.”
Tapbier
In 2004 had Wim Smeets en een aantal vrienden er genoeg van. ,,We speelden zelf in bandjes en kregen in de gaten dat we overal hadden opgetreden behalve in Maastricht zelf. In café De Witte Ballons hebben we een soort businesplan in elkaar gedraaid en zijn daarmee, strak in het pak natuurlijk, naar de gemeente gestapt. Toenmalig wethouder Jean Jacobs zag er wel wat in en vanaf toen ging de gemeente ons ‘positief gedogen’. In de Bankastraat zijn we begonnen als een stel halve krakers met een klein podium, repetitieruimtes, een opnamestudio en een bar met flesjes bier. Nou, al snel hadden we een tap nodig en groeiden we uit onze voegen. Na wat heen en weer gedoe zijn we uiteindelijk hier in dit geweldige historische pand terecht gekomen. Met hulp van subsidie, sponsorgeld van met name Vodafone – die ons al vanaf het begin steunen – en heel veel inzet van medewerkers en enthousiaste vrijwilligers werken we aan een prachtige toekomst. Daar ben ik van overtuigd.”
Rauw
Samen met Smeets lopen we nog door het gebouw, waar vroeger de magazijnen van de Sphinx waren gehuisvest en waar timmerlieden druk in de weer waren de bekistingen voor de sanitaire producten te maken. ,,Lekker rauw is het hier. Die sfeer straalt het uit en die willen we graag behouden. Staal, steen en beton. En de gezelligheid creëren we zelf, met een internationaal publiek, goede muziek. Maar ook met repetitieruimtes voor lokale bands en een opnamestudio, want ook dat blijvenpeilers van de Muziekgieterij. Live-optredens, productie van muziek en repeteren, daar hebben we het altijd in gezocht en dat blijven we volhouden. Sjiek en sjoen zal het hier echter nooit worden. Geliktheid hoeven we niet. We willen graag het rauwe industriële verleden van Maastricht in ere houden. En wat is daar meer geschikt voor dan lekkere eigenzinnige en eigentijdse popmuziek”. besluit Wim Smeets.